SÎBER

Sîber, keça bedew, nazdara malbata xwe, spehîya gundê xwe û çelenga ber dilê gênc û ciwanên êla xwe. Çavê hemû gênc û ciwanên berzewac li bejn û bala wê ya lihev e. Di xewn û xeyalên wan de Sîber li cihekî wisa bilind e ku ew hemû heyranîyên wê difikirin ku nepêkan e ew li wan binêre û divê ew belasebeb xwe newestînin ku bav û dayîkên xwe bişînin xwazgînîya wê. Malbatên gênc û ciwanan jî di heman fikiran de ne: Mala Eto qîza xwe ya bedew nadin me. Rojekê ji gundekî dûr xwazgînî tên ser Sîberê û bi hawîyekî lez ku bavê wê paşê pir poşman dibe, di nava demek kurt de Sîber tê dan û dergistbûna wê tê pîrozkirin. Etoyê bavê Sîberê dawîya dawîn ji vê kiryara xwe poşman dibe. Lê êdî bêfeyde ye. Xwezûrê Sîberê mêrekî pîs û xuynexweş e. Wexta Sîber bi bûkanî diçe mala wan her karê giran û her tiştê ku ew nikare bike didin ser pişta wê. Di encamê de Sîber ji ber tengasîya ruhî û bedenî tehemûl nake û xwe dikuje.

Sîber, awayek ji awayan romana enînivîsa bizorê ye ku gelek jinên Kurd dibin qurbanî.

Sîber a Wezîrê Eşo, Weşanxaneya Lîsê bi dilgeşî, pêşkêşî xwendevanên dilsoz ê wêjeya Kurdî dike.

“Sîberê kinc, cil û bergên xwe ên bûktîyê li xwe kiribûn ku hela hê top û teze bûn, ji ber ku wê her bi tenê çend rojên şayîyê û ên din di pişt re ew li xwe kiribûn, di pişt re ew bi cil û bergên xilmet li kar û barê malê ê giran dan girêdan…”