ZEYNEL BEG

Ji şerê Çardêranê vir ve axa Kurdistanê di navbera Osmanî û Safewîyan de vediguhere meydana cengên giran û zîyankar ku ji vê wêrankarîyê herî pir xelkê Wanê û derdora wê para xwe distînin. Zeynel Beg, bi kûrfikirîna xwe, bi bîrbûna xwe, bi hêzdarîya xwe a dîplomatîk û helbet bi çavnetirsîya xwe awayek ji awayan li dijî wan du hêzên zordar ên wê demê, Osmanî û Safewîyan li ber xwe dide. Her çendî ku serencama wî dişibe a bavûkalên wî jî, bi heman awayî berxwedana wî a çavnetirs jî dişibe a bavûkalên wî.

Îhsan Colemêrgî, bi Zeynel Beg re, ku ji rûpelên winda ên dîroka Kurdistanê ye, xwendevan derdixe rêwîtîyeke çetin a ber bi reh û koka egîd, jinxas û mêrxasên Kurdan ve û ji romaneke epîk a dîrokî bi hostetîya pênûsa xwe diafirîne. 

“Hespên wan hemû jî ciwan û çûnxweş bûn. Bend û barê wan bê kêmasî, bijartî bûn. Rêwîngîya Stenbolê pêncî rojan dom kir. Lig elek deveran ji ber nijdevan û kiryarkeran rêyên xwe guhertin.”