RAHİBİN ÖLÜMCÜL HATASI

Kış kıyametin buz gibi havayı daha da dondurarak − insanlarda bazen olduğu gibi− güneşin de yüzünü saklamaya kararlı olduğu yeni bir gün başlamak üzereydi. Meydan okurcasına gözünü yere dikmiş kar, gökten çığ gibi düşüyor, düşerken önceden yağan kar katmanlarının üstünü kaplayıp bir daha hâkimiyetini ilan ediyordu. Ve bununla yetinmiyormuş gibi görünen kar, sökmek için canını dişine takmış şafağa da göz açtırmayacağına dair yeminini yeniliyordu. Sabahın köründe ulaşmak üzere olduğu Amed şehri de bu belalı havadan nasibini aladursun, yolcu sırtına yerleştiği devesini her iki yanı kardan örülü duvarın dar patikasında zorla yukarıya doğru sürüyor, düşmemek için sürekli hayvanın hörgücüne tutunuyordu. Karın aydınlattığı çevre, hayvanın yolunu bulmasına yardımcı olurken, dik ve kaygan yol hareketlerini zayıflatıyordu. Kuruluşundan bu yana yüceliğin ve yiğitliğin simgesi olmuş Amed şehri ise, bu durumu beladan ziyade, bir bereket işareti olarak algıladığından mıdır nedir, göğsünü gökyüzüne açmış bu zemheri soğukta keyif çatıyordu.