QISEYÊN CIMAETÊ

Qiseyên Cimaetê, dewlemendbûn, cihêrengbûn an pir babetbûna kelepûra wêjeya neteweyan bi xwe re du xalên girîng ên jêneger tîne. Yek, avakirina paşxaneyeke birêkûpêk û tijî a folklora neteweyî û du, bi awayekî erênî bandorkarîya asofirehbûna li ser textên wêjeyî ên ku paşê dê bên nivîsîn.

Xelîlê Çaçan (Mûradov), bi ked û emegê xwe yê di biwara dewlemendkirina kelepûra wêjeya neteweya Kurd de, eger gotin di cih de be, ji çemekî boş diherike dewla ava xwe tijî dike. Qise, kurteçîrok, meselok ango zargotin, ev deqên di vê berhemê de heke bi çi navî werin navandin jî dê ji girîngî û nirxdarîya xwe tu tiştî kêm nekin.

Deq û textên Xelîlê Çaçan, stêrkên şewqdar û rewnaq in, di ezmanê kelepûra wêjeya Kurdî de ku wê her tim bi serbilindî bibiriqin.

“Wextekê, padişahekî welatekî bi wezirê xwe ra pev dikeve û di nava welatê xwe da digerin. Xêleke şevê, ewana di nava şeher da digerin, paşê, wexta diçine qeraxa şeher, dêhna xwe didinê, wa ye ji dûr va çirayek xuya dike. Ewana xwe li wê çirayê digirin, diçin, dêhna xwe didinê, vira wa ye çadirek lê xistine, di hundirê çadirê da wa ye bûkek rûniştiye, serê xortekî çavreş ser çokê wê ye, wa ye bûkê bi porê xort ra dilîze.”