DÛŞ DEDÎM HAYAL DEDÎM

En çok, en çok Diyarbekir yazılarıdır yazarın dünyası…

Bir resim yapar bir gün ters laleler boyayacaktır önünde duran büyük bir resim kâğıdına.

Envai çeşit renk tuvale alınmayı bekler, üç renk seçer; sarı kırmızı ve yeşil sonra yanına kahverengiyi ekler.

Bir çiçeğin güya gövdesi de olmalı düşünerek.

Hayatı boyunca okul yıllarından sonra ilk defa bir fırça alır eline.

Hiç anlamaz resimden, boyadıkça ters lale bekliyordur oysa hiç ters lale görmemiş o güne kadar da, öncesinde de…

Resim biter, resim hocası herkesin resmini duvara iliştirince fark edilir ki Avrupa'nın soğuk kasvetli havası o gün orda bulunan herkesin kağıtlarında kendini göstermiştir.

Gri, uçuk mavi en fazla pastel yeşil beyaz buruşuk donuk silik renkler.

Ayşe Sökülmez'in kâğıda boyadığı ters laleler odaya verdiği tuhaf sıcaklık yanında aynı zamanda korkunç tipik bir Avrupa soğuğu gibi gurbet hüznü de salar herkese.

Abartısız o gün o odada olan herkes kendi hikayesini kendi boyadığı resmi unutup ta Hakkâri'nin dağlarına gider, dakikalarca sorular sorarlar, anlatmasını isterler kendi hikayelerini unuturcasına!

“Ben ters lale görmedim ne orda ne de başka yerde.” der…

Ve ekler; “Gördüğüm sadece Diyarbakır'da yedi yaşımda Güneş tutulmasıydı Direkhane sokakta. Ellerinde tenekeler annem ablam ağabeylerim, yengelerim, babam, amcalarım, komşular yüzlerini güneşin doğduğu tarafa dönmüş surların üst öbür tarafı üzerinden kimi dualar ederek, ta ki güneş kendini gösterene kadar! Çığlıklar atıp gene tenekeler çalarak güya güneşi karanlıktan kurtarmıştık.”

İşte Ayşe Sökülmez “Düş dedim Hayal Dedim” ilk kitabında kendi biriktirdiklerini anlatmış. Gerisi okura kalmış…